Het was al weer veel te lang geleden, want zowat 18 jaar terug verscheen zijn prachtig album, "Introducing Moses Patrou" (2007), en was het na zijn vorig album "Can't Stop, vol1" (2013) wat ons betreft tijd om nog eens een "echte" Moses Patrou plaat op ons los te laten, en daarin is Patrou nu met zijn nieuwe album "Confession Of A Fool" wel met veel verve geslaagd. Zijn debuutalbum uit 2007 was een release die kon tellen, want die bewuste cd was toen voor mij persoonlijk de absolute nummer één uit mijn New Orleans muziek gerichte collectie. Die cd had het namelijk allemaal, een absoluut meesterwerk wat mij betreft. Ik weet dat zo een uitspraak heel persoonlijk is, en dat iemand anders mogelijk helemaal onberoerd blijft bij het beluisteren ervan. Een enorm succes werd de cd al evenmin, spijtig voor zo'n juweeltje.

Moses Patrou is een productieve multi-instrumentalist en songschrijver, en heeft zich als zanger en organist zichzelf vele malen opnieuw uitgevonden, door professioneel te spelen op drums, percussie en keyboards. De soulvolle Patrou werd geboren in een muzikale familie in Nashville en groeide later op in Madison. Hij keek naar en leerde van 'Funky Drummer' Clyde Stubblefield, toerde en nam op met jazzlegende Ben Sidran en andere opmerkelijke lokale muzikanten. Patrou's muziek is sterk beïnvloed door New Orleans, een stijl die bekend staat om zijn levendige en authentieke uitvoeringen, trouwens New Orleans, waar hij midden jaren '90 veel tijd doorbracht, maar als percussionist maakte hij ook zijn pelgrimstocht naar o.a. Salvador, Bahia, Brazilië en Havana, Cuba voordat hij in 2001 naar New York City kwam. Patrou gaat dus al heel wat langer mee in de muziekwereld dan de hier door mij zo bejubeld cd uit 2007. Véél langer zelfs, want Patrou heeft vroeger op podia gespeeld met Levon Helm (The Band), Boz Skaggs en Gregg Allman, heeft opgenomen met de HI-Rhythm Section in Memphis en Fame Rhythm Section in Muscle Shoals.

Soulliefhebbers zullen blij zijn te weten dat Patrou terug is en hij op 28 maart de langverwachte cd "Confession Of A Fool" zal uitbrengen, een album met 13 songs die laten horen dat Patrou op doeltreffende wijze soul, blues, funk en jazz mengt waarin tevens ook invloeden van The Meters, Dr. John en Bill Withers te horen zijn. Het album is geworteld in R&B en hoewel er veel te genieten valt voor een bluesfan, is het zeker geen bluesalbum. De muziek is ouderwetse R&B en soul, en dan hoor je ook best dat deze plaat helemaal draait om de groove. Zijn zelf geschreven nummers zijn losbandig, funky, structureel eenvoudige work-outs, allemaal aangestuurd door wat geraffineerd maar vaak subtiel drumwerk. Blazers en vele achtergrondvocalen op een aantal tracks, geven deze ingehouden songs meer kracht en dan komt dat broeierige funky gevoel bovendrijven zoals we dit van The Meters gewoon zijn.

Het album begint met het voettikkende ritme van "Look What Love Can Do", er zit vol glans, een glans die mooi contrasteert met Patrou's licht schorre, fluisterende vocalen. Patrou krijgt meteen in deze song geweldige ondersteuning van de backingvocals van Nicki Richards die we verder de plaat nog menigmaal zullen horen. Op "Willing To Chance" voegt Al Falasch sax toe en Courtney Larson en Jim Doherty voegen respectievelijk trombone en trompet toe. Zelfs de gitaarsolo's zijn kort en bondig gehouden. De muzikanten zijn echter meer dan in staat om memorabele solo's te produceren in de beperkte mogelijkheden die ze krijgen. Luca Benedetti in het bijzonder is buitengewoon indrukwekkend, en toont een gedetailleerd begrip van een breed scala aan stijlen zoals zijn verfijnde gitaarsolo in "Days And Counting" of in de daaropvolgende titeltrack, een soulballad waar spijt en het verdriet vanaf druipen.

Hoogtepunten uitkiezen uit deze songs is haast ondoenlijk, maar de ingetogen songs, "Run Away", "Know You Ain’t Mine" en "Ain’t It Easy To See" willen we zeker ook vermelden. Deze nummers zijn bedrieglijk eenvoudig, maar desalniettemin effectief. Hier en in het hele album schuwt Patrou en zijn team alle gimmicks, hij vertelt het gewoon zoals het is. Ze bieden huisgesponnen filosofie, zoete en oprechte liefdesliedjes en beschouwingen over het leven. Het geheel bij elkaar houden is Patrou's soulvolle stem die zowel overtuigt als geruststelt. Hij maakt, wat ons betreft, zijn beste cd sinds de in het begin van mijn recensie door mij bejubelde "Introducing Moses Patrou", want dit nieuwe album staat vol van tijdloze songs. Zeker de moeite waard om naar dit bijzonder fraaie en geïnspireerde werkstuk te beluisteren en zeker als je meer van de zachtere R&B en soul houdt, een kwaliteit die tegenwoordig steeds moeilijker te vinden is.